Poepluiers. Voor mama’s vaak een non-issue, maar voor de verse papa misschien wel het meest angstaanjagende en gore verschijnsel in het universum. Poep stinkt en het is vies. Er zijn mannen die ervan moeten kokhalzen, anderen zijn er gewoon niet goed in. Die kleintjes zijn veel te kwetsbaar voor mijn grote stoere mannen handen. Wat als ik per ongeluk een beentje breek terwijl ik in gevecht ben met die verdraaide luiers? Het is zo gebeurt! Die kleine krengen liggen ook nooit stil, wat als die hand daardoor ineens per ongeluk in die luier ligt te graaien? Bah bah. Nee daar moet je toch niet aan denken? Mama’s kunnen dat allemaal veel beter. We geven het graag toe op dit punt. Wij papa’s hebben andere sterke punten als het gaat om kleine baby’s, zoals knuffelen op de bank tijdens voetbal of het geven van het eerste hapje pap (de rest mag mama doen, die heeft het geduld ervoor).
Hij eet, verteert en poept. Yes!
Eerlijk toegegeven had ik nog nooit een luier verschoont voordat ik zelf papa werd. En ik kan ook niet zeggen dat het hele idee me enthousiast maakte. Nu nog steeds niet. Ja het stinkt en poep is vies, maar het is ook de kwetsbaarheid van je kleintje en het geduld dat het vereist. Die eerste keer een luier verschonen is enorm spannend. Gelukkig werd ik bijgestaan door mama, de kraamhulp, mijn schoonmoeder en mijn moeder. Onder luide aanmoediging en hands-on coaching is het me dan toch gelukt. Goh, dat kleine mannetje kon toch al een beste inhoud produceren dacht ik nog. That’s my boy!
En eigenlijk is het prachtig om te zien dat alles werkt bij je kindje. Hij eet, verteert en poept. Yes!
Na een aantal keer voorzichtig oefenen gaat het eigenlijk heel makkelijk. Ik maak er een spelletje van en Mika reageert erop. Het contact is mooi, het verschonen geen probleem en ja, het stinkt nog steeds maar toch is het niet zo vies meer.
Inmiddels draagt Mika geen luiers meer. Nu gaat ie op het potje en op de WC. Dus dat betekent hoopjes wegspoelen en billetjes vegen. Nog steeds niet mijn favoriete onderdeel van ouderschap, maar ik draai mijn hand er niet voor om. Het hoort erbij. Het is mooi om er ook voor je kindje te zijn op deze momenten. En wie weet zijn de rollen over 40 jaar omgedraaid. Laat ik het goede voorbeeld geven.
